Wee Calum (3) Calum Beag (3)

Tha aon stòiridh eile agam mu Chalum Beag. Bha Calum a’ goid sprèidh. Ach bu toigh leis an uachdaran e. Bho àm gu àm bha an t-uachdaran a’ dìon Chaluim nuair a bha daoine eile feargach leis.

Turas a bha seo, ghoid Calum molt. Sin wedder ann am Beurla. Molt. Chaidh Calum a ghlacadh. Bha am molt aige. Chaidh e air beulaibh an uachdarain. Bha fianais làidir ann. Bha am molt aig Calum! Smaoinich an t-uachdaran. Dh’òrdaich e Calum agus am molt a chur do chealla anns a’ chaisteal. Bha a’ chealla os cionn na talmhainn. Bha tuill bheaga sa bhalla.

Fhuair na daoine, a bha feargach le Calum, deoch is biadh. Bha iad ag ithe ’s ag òl. Chaidh an t-uachdaran suas don chealla.

“A bheil sgian gheur agad?” dh’fhaighnich e de Chalum.

“Tha,” fhreagair Calum.

“Cuiridh mi luchd-ceannach thugad airson do mhuilt,” thuirt an t-uachdaran. Agus dh’fhalbh e. Thuirt e rud neònach, nach tuirt? “Cuiridh mi luchd-ceannach thugad airson do mhuilt.” Ach bha fios aig Calum dè bha e a’ ciallachadh. Thug e an sgian a-mach. Mharbh e am molt. Gheàrr e am molt ann am pìosan beaga. Thilg e na pìosan a-mach air na tuill sa bhalla.

Shìos fodha, bha coin. Bha an t-acras orra. Dh’ith iad na pìosan dhen mholt. Às dèidh ùine, thuirt an t-uachdaran gun robh e ag iarraidh Calum Beag fhaicinn – agus an fhianais na aghaidh. Ach nuair a dh’fhosgail iad a’ chealla, cha robh sgeul air a’ mholt. Thuirt an t-uachdaran nach robh cùis ann. Bha Calum saor airson a dhol dhachaigh.