Tha aon stòiridh beag eile agam mu Chalum Beag. ’S dòcha gum bi cuimhne agaibh gun robh Calum mì-chliùiteach airson a bhith a’ goid sprèidh. Bha e a’
fuireach anns na Srianan ann an sgìre Àird Chlach faisg air Inbhir Narann. ’S e caractar a bh’ ann gun teagamh agus, ged a bha eas-onarach, bha e fhèin
agus Fear Chaladair, an t-uachdaran, glè mhòr aig a chèile. Bho àm gu àm bhiodh an t-uachdaran ga dhìon nuair a bha Calum fo chasaid aig uachdarain eile
gun robh e air a bhith ri creach air an fhearann aca.
Co-dhiù, turas a bha seo, ghoid Calum molt. Sin caora fhireann a th’ air a spothadh – molt. Chaidh Calum a ghlacadh, agus am molt na chois
, agus chaidh a thoirt air beulaibh Fear Chaladair. Cha robh fios aig an uachdaran dè dhèanadh e. Bha an fhianais làidir oir bha am molt aig Calum! Air an
làimh eile, bha peanas mòr ann aig an àm sin airson mèirle, agus cha robh an t-uachdaran airson ’s gum biodh Calum a’ fulaing.
Smaoinich an t-uachdaran mun chùis. An uair sin, dh’òrdaich e gum biodh Calum agus am molt air an cur còmhla do chealla anns a’ chaisteal. Bha a’ chealla
os cionn na talmhainn agus bha tuill bheaga sa bhalla airson èadhar is beagan solais a leigeil a-steach.
Aig an aon àm, fhuair na daoine, a bha a’ toirt casaid de mhèirle às leth Chaluim, deoch is biadh gu leòr. Fhad ’s a bha na daoine sin ag ithe ’s ag òl,
chaidh an t-uachdaran suas don chealla far an robh Calum.
“A bheil sgian gheur agad?” dh’fhaighnich e de Chalum.
“Tha,” fhreagair Calum. Tha sin car annasach oir shaoileadh tu gum biodh iad air a leithid sin a thoirt bhuaithe. Co-dhiù, tha seo a’ tighinn thugainn bho
bheul-aithris. Mas breug bhuam e, ’s breug thugam e.
“Cuiridh mi luchd-ceannach thugad airson do mhuilt,” thuirt Fear Chaladair ri Calum. Agus dh’fhalbh e. ’S e rud neònach a bha rin ri ràdh, nach e? “Cuiridh
mi luchd-ceannach thugad airson do mhuilt.” Ach bha fios aig Calum dè bha an t-uachdaran a’ ciallachadh. Thug e an sgian aige a-mach agus mharbh e am molt.
An uair sin, gheàrr e closach a’ mhuilt ann am pìosan beaga. Thilg e na pìosan a-mach air na tuill sa bhalla.
Shìos fodha
, bha an t-uachdaran air sgaoth chon fhàgail. Bha an t-acras orra. Rinn iad a’ chùis air a’ mholt gu luath. Às dèidh ùine, dh’iarr an t-uachdaran gum biodh
Calum Beag, agus an fhianais na aghaidh, air an toirt air a bheulaibh. Agus nuair a chaidh a’ chealla fhosgladh, cha robh sgeul air a’ mholt – dìreach
Calum fhèin (ged a bu mhiann leam faighinn a-mach ciamar a ghlan e an seòmar!) Nuair a nochd Calum air a bheulaibh, thuirt Fear Chaladair nach robh cùis
ann oir cha robh fianais ann gun robh e air dad a ghoid!
Aig a’ cheann thall, cha b’ urrainn eadhon don uachdaran Calum Beag a shàbhaladh. Bha Fear Chill Rathaig airson Calum a chrochadh gu bàs. Chaidh Fear
Chaladair gu ruige Cill Rathaig. Bha seo air Latha na Bliadhn’ Ùire. Thuirt Fear Chaladair gun robh e ag iarraidh fàbhar bhon fhear eile mar chomharra dhen
Bhliadhn’ Ùir. “Nì mi rud sam bith dhut,” arsa Fear Chill Rathaig ris, “ach a-mhàin aon rud. Cha toir mi maitheanas do Chalum Beag.” Dh’fhalbh Fear
Chaladair agus, goirid às dèidh sin, chaidh Calum Beag don chroich agus thàinig a bheatha gu crìch.
