Bha Dòmhnall MacAoidh ann an geòla. Bha e faisg air Inbhir Theòrsa. Bha e a’ dol a dh’fhaighinn uisge ann am baraillean. Bha e air a thoirt am bruid
ceithir bliadhna roimhe. A-nise bha e faisg air an dachaigh aige. Bha sin ann an Dùthaich MhicAoidh.
Chunnaic e feadhainn eile bhon sgìre aige fhèin. Bha iadsan ann am bàta eile. Dh’èigh iad air a chèile. Thionndaidh na maraichean an geòla. Chaidh iad air
ais don luing. Chuir iad an seòl an àirde. Dh’fhalbh an long.
Chaidh trì bliadhna eile seachad. Bha Dòmhnall naoi bliadhn’ deug a dh’aois. Bha iad a’ seòladh faisg air costa mu thuath na h-Alba. Chaidh iad gu Loch
Eurabol airson uisge. Bha Dòmhnall ag iarraidh teicheadh dhachaigh.
Chaidh e fhèin is fear eile gu tìr ann an geòla. Lìon iad baraillean le uisge. Dh’iarr Dòmhnall air an fhear eile leum a-steach don bhàta. Tharraing
Dòmhnall na ràimh a-mach. Phut e an geòla gu muir.
Dh’èigh Dòmhnall air an duine eile, “Beannachd leat!” Agus theich e. Air mullach cnuic choimhead e air ais. Bha geòla eile aig na maraichean. Bha iad a’
tighinn às a dhèidh. Rinn Dòmhnall cabhag. Lorg e imir coirce. Bha adagan ann. Chaidh e am falach am broinn adag.
Làigh e gu sàmhach. Ruith na maraichean seachad air. An ceann greis, thill iad. Làigh Dòmhnall gu sàmhach airson greis a bharrachd. An uair sin, dh’èirich
e. Cha robh sgeul air duine. Às dèidh seachd bliadhna bha e saor.
Air an làrna-mhàireach ràinig e Armadal. Chunnaic e athair. Bha e air a dhol liath. Chunnaic an croitear an srainnsear òg. Cha do dh’aithnich e e. Dh’iarr
Dòmhnall cuid na h-oidhche air.
“Ceart gu leòr,” thuirt athair, “ach feumaidh mi bruidhinn ris a’ bhean agam.” Chaidh iad a-steach. Bha màthair Dhòmhnaill ann. Cha do dh’aithnich i an
gille aice.
“O mo mhàthair!” dh’èigh e. “Nach eil sibh gam aithneachainn?!” Uill, dh’aithnich an uair sin. Is tha mi cinnteach gu robh deòir gu leòr a’ sruthadh.
