Bha mi ag innse dhuibh an sgeulachd Pàdraig na Beinne. Bha Pàdraig
air bò a thoirt don mhargaidh ach thill e dhachaigh gun sgàth na phòcaid.
Bha geall luach ceud not aige le caraid nach fhaigheadh e trod sam bith bho
a bhean. Dh’fhan a charaid taobh a-muigh taigh Phàdraig, a’ cumail cluas ri
claisneachd. ‘Tha mi air tilleadh, a bhean,’ thuirt Pàdraig.
‘Tha mi toilichte d’ fhaicinn,’ thuirt a bhean. ‘Ciamar a chaidh dhut anns
a’ bhaile mhòr?’
‘Cha deach ro mhath,’ dh’aidich an duine aice. ‘Cha robh duine deònach a’
bhò a cheannach. Cha do rinn mi ach a toirt seachad air each.’
‘Air each?’ ars ise. ‘Nach tu fhèin an duine glic, a Phàdraig. Cha leig sinn a leas a bhith a’ coiseachd don eaglais
tuilleadh.’
‘Ach chan eil an t-each againn,’ thuirt Pàdraig. ‘Thug mi seachad e agus
fhuair mi muc na àite.’
‘O, rinn thu dìreach mar a dhèanainn fhìn,’ thuirt a bhean. ‘Faodaidh mis’
a-nise muicfheòil a chur air beulaibh dhaoine nuair a thig iad air chèilidh
oirnn.’
‘Ge-tà,’ thuirt Pàdraig, ‘chan eil a’ mhuc agam a-nise. Fhuair mi gobhar na
h-àite.’
‘Beannaich mise!’ ghlaodh a’ bhean aige. ‘Tha gobhar nas fheàrr na muc.
Gheibh sinn bainne is càise a-nise.’
‘Stad ort,’ thuirt Pàdraig. ‘Chan eil a’ ghobhar agam idir. Thug mi seachad
i agus fhuair mi caora na h-àite.’
‘Och, a Phàdraig,’ thuirt a bhean, ‘bha thu dìreach airson mo thoileachadh.
Cha bhiomaid ach a’ dìreadh na beinne gach latha airson a’ ghobhar a thoirt
dhachaigh air ròpa. ʼS i a’ chaora fhèin as fheàrr oir bheir i dhuinn
clòimh is bainne.’
‘ ʼS e sin nam biodh i againn,’ fhreagair an duine aice. ‘Thug mi seachad i
agus thug mi leam gèadh na h-àite.’
‘Nach tu a bha glic,’ thuirt a bhean. ‘Chan eil feòil nas blasta na feòil
geòidh air a ròstadh.’
‘Socair ort, a-nise,’ arsa Pàdraig. ‘Dh’fhalbh an gèadh agus chan eil e
agam a-nis. Thachair duine còir rium aig an robh coileach, agus thug mi dha
an gèadh air.’
‘O, is math sin,’ thuirt a bhean. ‘Sin dìreach an rud a bha mi fhìn air a
dhèanamh. Cha leig sinn a leas a ràdh tuilleadh nach eil cloc againn. Cha
bhi latha ann nach dùisg an coileach sinn tràth sa mhadainn, agus cha bhi
sinn fadalach airson nì sam bith.’
‘Ach nach mis’ a tha luideach,’ arsa Pàdraig. ‘Bheil fios agad dè rinn mi?
Reic mi an coileach air tastan oir bha an t-acras orm.’
‘Agus nach mise, a ghràidh, a tha taingeil gun do rinn thu sin,’ thuirt a
bhean. ‘Chan eil dad a tha thu a’ dèanamh ach mar a dhèanainn fhìn e. Dè
feum a th’ ann an coileach no cloc an seo? Faodaidh sinn a-nise fuireach
anns an leabaidh cho fada ʼs a thogras sinn. Is mise, gu dearbh fhèin, a
tha taingeil gu bheil thu air tilleadh dhachaigh slàn, sàbhailte agus gun
do rinn thu a h-uile rud gu dòigheil.’
An sin, thionndaidh Pàdraig chun an dorais mhòir agus dh’fhosgail e e.
Dh’èigh e ris an fhear a bha a-muigh, ‘Dè do bheachd a-nise? An do
bhuannaich mi an geall?’
B’ fheudar do a charaid aideachadh gun do rinn e sin gun teagamh, agus
phàigh e an geall dha.
