Bha mi ag innse dhuibh mu mar a thug am Buidseach Glas Gràinne am bruid.
Bha Fionn air an rathad gu Tìr an Dorchadais, feuch Gràinne fhaighinn air
ais. Bha e a’ bruidhinn ri luchag nuair a thàinig iolaire às na speuran.
Thug an iolaire grèim air an luchaig na spuirean. Ach mus do dh’èirich i,
bha grèim aig Fionn oirre. ‘Leig leis an luchaig falbh,’ thuirt e.
Leig an iolaire a grèim air a’ chreutair bheag agus dh’fhalbh i air sgèith. ‘Tapadh leibh, Fhinn,’ thuirt an
luchag. ‘Thoir leibh mi gu Tìr an Dorchadais agus bheir mi taic dhuibh.’
‘Chan eil fhios agam ciamar a bheir creutair cho beag taic dhomh, ach thig
cuide rium co-dhiù.’ Thog Fionn an luchag agus chuir e i am measg filltean
an fhèilidh aige.
An ceann greis, ràinig e ceann a’ chreachainn. Air a bheulaibh, bha caolas
mara. Bha sruth air leth làidir ann agus cha robh dòigh aig Fionn faighinn
a-null. An uair sin nochd an ròn mòr glas. ‘Leum orm agus bheir mi a-null
thu,’ ars an ròn.
Air an taobh thall, bha clachan briste coltach ri cuartan. Cha robh e
follaiseach an robh rathad ann tromhpa, agus cha robh fios aig Fionn dè
dhèanadh e. An uair sin chuala e gràgail os a chionn. Bha am fitheach ann.
‘Coimhead suas, Fhinn,’ thuirt am fitheach, ‘agus lean orm.’ Le taic an
fhithich, fhuair Fionn tron chuartan agus, air an taobh thall dheth,
chunnaic e caisteal a’ Bhuidsich Ghlais.
Cha robh dòigh aig Fionn faighinn a-steach gun fhiosta do dhaoine. ‘Thèid
mise ann,’ thuirt an luchag, ‘agus chì mi dè tha a’ dol.’
Thill an luchag le deagh naidheachd. ‘Bidh cuirm mhòr is ho-ro-gheallaidh ann a-nochd,’ thuirt i. ‘Tha Gràinne air
a ceangal ri colbh le ròp. Cagnaidh mi tron ròp agus stiùiridh mi Gràinne
a-mach.’
Dh’obraich am plana gu math agus rinn Gràinne is Fionn air a’ chladach.
Thug an ròn taic dhaibh faighinn a-null. Bha iad air ais air a’ chreachann,
agus chunnaic iad gun robh am Buidseach Glas an tòir orra. Chuimhnich Fionn
na rudan a thug Cailleach Ruadh nan Sìthichean dha. Dh’fhosgail e a sporan
agus thug e a-mach am bioran giuthais. Chuir e ann an sgoltadh sna creagan
e, agus dh’èirich coille mhòr thiugh eadar iad fhèin ʼs am Buidseach Glas.
Chuir i stad air an nàmhaid airson greis.
An ath latha, chunnaic Fionn gun robh am Buidseach Glas fhathast a’
leantainn orra. A-nise bha e air a dhol na shluagh. Bha iad ag iarraidh
Gràinne fhaighinn air ais, agus Fionn a mharbhadh. Chuir Fionn a làmh na
sporan agus thug e a-mach èiteag ghleansach. Chuir e air an talamh i agus
nochd loch mòr gleansach eadar iad fhèin is an sluagh. Chuir sin stad air
an nàimhdean airson greis.
Air an làrna-mhàireach, thug Fionn sùil air ais. Bha am Buidseach Glas air
a dhol air ais na riochd fhèin, agus bha e a’ dèanamh orra gu luath. Thug
Fionn a-mach a’ chlach gharbh dhubh agus chuir e air an talamh i. Dh’èirich
monadh mòr gu h-obann agus mullaichean biorach air, a’ cur dàil air a’
Bhuidseach. Ràinig Fionn agus Gràinne an Abhainn Dearg. Nise, an
t-seachdain sa chaidh, thuirt mi gun robh sinn a’ dol a thoirt sùil air
Oisean. Cumaidh mi ri mo ghealltanas – an-ath-sheachdain!
