Bha mi ag innse dhuibh mu mar a fhuair an guirmean gu ruige Alba. Bha
dìlleachdan Barrach air bòrd bàta gun fhiosta don sgiobair no criutha. Aig
an àm sin, a rèir an lagh, bha aig an sgiobair ri a leithid de dhuine a
chur thar a’ chliathaich. Dh’òrdaich an sgiobair an gille a chur a-mach.
Ach cha robh am meat ag aontachadh. ʼS ann leis-san a bha an dàrna leth
dhen bhàta. ‘Na cuir e thar a’ chliathaich idir,’ thuirt e. ‘Cumaidh mise
e. Bheir mi mo bhiadh fhèin dha, agus gheibh mi àite dha air an taobh thall
nuair a ruigeas sinn e.’ Ghabh an sgiobair ris a sin.
Ràinig iad na h-Innseachan. Bha am meat eòlach air tuathanach ann. Thug e
an gille gu taigh an tuathanaich. ‘An gabh thu an gille seo?’ thuirt e ris
an tuathanach. ‘An cùm thu e gus an tig mise air an ath bhòidse? Ma
dh’fhaodte gur e ùine mhòr a bhios ann. Agus seallaidh tus’ às a dhèidh.
Bidh a shàbhailteachd an urra riut fhèin.’
‘Glè mhath,’ ars an tuathanach, ‘nì mi nas urrainn dhomh air a shon.’
Dh’fhalbh am meat. Bha e a’ seòladh nan cuantan gun fhiosta dha cuin a
thilleadh e chun nan Innseachan. Ach bha an tuathanach uabhasach fhèin
mhath dhan dìlleachdan. Bha e a’ dèanamh a h-uile sìon a b’ urrainn dha air
a shon.
Latha de na làithean, thuirt an tuathanach ris, ‘Bheir mi dhut bara
an-diugh agus thèid thu a dh’iarraidh connadh bhon choillidh. Agus bheir thu leat do dhinnear.’
‘Glè mhath,’ ars an gille. Thug bean an tuathanaich dinnear dha. Thug e
leis tuagh is thug e leis bara agus thòisich e air connadh a ghearradh anns
a’ choillidh. Cha robh e ann fada nuair a thàinig duine far an robh e. Bha
coltas air an duine gun robh an t-acras air. Riaraich an gille an dinnear
air an dithis aca. Lìon an duine bara a’ ghille agus chuir e air an rathad
e.
Chaidh an gille dhachaigh leis a’ chonnadh agus chaidh iarraidh air a dhol
a-mach air an làrna-mhàireach a-rithist airson tuilleadh connaidh
fhaighinn. Thuirt e ri bean an tuathanaich nach robh an dinnear aige an
latha roimhe pailt gu leòr dha.
‘Glè mhath,’ arsa bean an tuathanaich. ‘Bidh an dinnear agad pailt gu leòr
an turas seo.’ Dh’fhalbh an gille air an làrna-mhàireach leis a’ bhara. An
turas seo cò thàinig na rathad ach dithis fhear Bha an t-acras orra.
Riaraich an gille am biadh air an triùir aca. Lìon an dithis eile am bara
aige agus chuir iad air an rathad e. Nuair a ràinig e an taigh bha am bara
aige làn connaidh. Chunnaic e bean an tuathanaich. ‘An dèan thu,’ ars esan,
‘an dinnear dhomh nas pailte a-màireach.’
‘Glè mhath,’ ars ise, ged a bha i a’ gabhail iongnadh mun uiread a
dh’itheadh an gille.
An làrna-mhàireach, dh’fhalbh an gille a-rithist leis a’ bhara. Thàinig
triùir a choimhead air anns a’ choillidh. Riaraich e a chuid bìdh air a h-uile duine aca. An turas
seo, cha do chuir na fir an gille dhachaigh. Thug iad leotha e. Bha e air
falbh fad beagan làithean. Bha na fir toilichte leis a’ ghille agus lìon
iad am bara aige le slatan òir. Agus leanaidh an sgeulachd anns an ath
Litir.
