Bha mi ag innse dhuibh mun Urramach Iain Moireasdan, ministear Pheitidh, aig an robh an dà-shealladh. ’S e duine iongantach a bh’ ann. Bha e na bhàrd agus
na fhìdhlear. Latha a bha seo, bha boireannaich à Baile nan Iasgairean faisg air Peitidh a’ tilleadh dhachaigh, air dhaibh iasg a reic ann an Inbhir Nis.
Air an rathad, stad iad aig taigh-seinnse. Bha smùid orra.
Aig an àm sin, bha an rathad mòr a’ dol seachad air mansa Pheitidh. Chunnaic am ministear na boireannaich. Chaidh e a-mach airson trod riutha mun dol
a-mach aca. Bha fidheall na làimh. Dh’iarr tè de na boireannaich air port a chluich dhaibh. Chluich e port agus rinn na boireannaich dannsa air an rathad.
Cha robh na h-èildearan toilichte nuair a chuala iad mu dheidhinn. Chaidh fear dhiubh don mhansa airson trod ris a’ mhinistear.
‘Ciamar a b’ urrainn dhomh a diùltadh?’ thuirt Mgr Moireasdan. ‘Chan fhada gus am bi ainglean nèimh fhèin a’ seinn an cuid chlàrsach dhi oir chan fhaic i
seachdain eile anns an t-saoghal seo.’ Agus, mar a thuirt am ministear, taobh a-staigh beagan làithean bha am boireannach marbh.
Bhathar a’ faighinn uisge airson a’ mhansa à tobar ris an cainte Fuaran a’ Mhinisteir. Bha an rathad eadar am mansa agus an tobar a’ dol tron chladh. Bha e
na chleachdadh a bhith a’ faighinn a-staigh crogan uisge oidhche Shathairne gus nach biodh aig na searbhantan ri dhol don tobar air an t-Sàbaid.
Oidhche Shathairne a bha seo, ge-tà, cha d’ fhuaradh an crogan uisge. Agus feasgar na Sàbaid, an dèidh dol-fodha na grèine, bha am pathadh air a’
mhinistear. Chaidh tè de na searbhantan aige don tobar, anns an dorchadas, airson uisge fhaighinn. Ach cha do thill i mar a bha dùil.
‘Càite a bheil mo ghlainne uisge?’ dh’fhaighnich am ministear dhen t-searbhant eile.
‘Gheibh sibh sa mhionaid i, a mhaighstir,’ thuirt an tè òg.
‘’S mi nach fhaigh,’ fhreagair am ministear. ‘Tha an crogan briste agus an t-uisge air chall. Thalla thusa don chladh agus cuidich do charaid a-mach às an
uaigh dhan do thuit i.’ Dh’fhalbh an nighean don chladh agus lorg i an tèile. Bha i a’ feuchainn ri faighinn a-mach às uaigh dhan do thuit i anns an
dorchadas. ’S e uaigh ùr a bh’ ann a chaidh a chladhach am feasgar roimhe.
’S iomadh stòiridh a th’ ann mu Iain Moireasdan ach nì aon tèile a’ chùis. Bha fear òg, Dòmhnall MacRath, a’ fuireach aig Tom na Croiche ann an sgìre
Pheitidh. Bha e na bhleigeard uabhasach. Bha e ri plòighean is droch-chleasan fad na h-ùine. Dh’fheuch am ministear ri Dòmhnall a thoirt gu Crìosd ach
dh’fhàilnich air.
Sàbaid a bha seo, ge-tà, chaidh Dòmhnall don eaglais. Bha e sa ghailearaidh shuas. Bha e ri plòigh air choreigin nuair a thuit e a-mach às a’ ghailearaidh
agus air a’ choitheanal gu h-ìosal. Nuair a chunnaic am ministear nach robh e air a ghoirteachadh, thuirt e:
A Dhòmhnaill MhicRath, gun ruth ’s gun rath, thig latha ortsa fhathast,
Chuir thu eagal air na bha nan dùisg, is dhùisg thu na bha nan cadal!
Goirid an dèidh sin, thàinig an latha air Dòmhnall. Ghabh e ri Crìosd agus cha robh e tuilleadh ris na droch phlòighean aige. Dìreach mar
a dh’inns Ministear Pheitidh, Iain Moireasdan, a thachradh.
