Bu mhath leam seann stòiridh innse dhuibh – An Rìgh agus an Searrach. A bheil sibh a’ tuigsinn an fhacail searrach ? Tha e a’
ciallachadh “each òg”.
Bha duine ann uaireigin. Chaidh e a-mach air an rìgh, ged nach eil fhios dè rinn e. Chaochail a bhean agus bha e fhèin ’s a nighean a’ cumail taighe.
Bha a nighean uabhasach seòlta agus math air a h-uile rud.
Chuir an rìgh fios air an duine. Chaidh an duine don chaisteal. Agus chuir an rìgh dùbhlan ron duine. “Thig an seo a-màireach,” thuirt an rìgh, “agus
inns dhomh dè an rud as pailte air an t-saoghal.”
Chaidh an duine dhachaigh. Bha dragh air agus dh’fhaighnich a nighean dheth gu dè bha a’ cur air. Dh’inns e mar a bha.
“Carson nach do dh’inns sibh don rìgh nuair a bha sibh thall a-staigh aige?” thuirt an nighean.
“Dè dh’innsinn dha?” dh’fhaighnich a h-athair.
“Nach robh sìon air an t-saoghal cho pailt ris na taobhan,” fhreagair a nighean. “A bheil thu fhèin a’ smaoineachadh,” ars esan, “gur iad na taobhan as
pailte?” “Nach eil fios agaibh gur iad, athair,” ars ise. “Chan eil e gu diofar cia mheud rud a th’ air an t-saoghal, tha co-dhiù dà thaobh aig gach fear aca. An taobh a-staigh ’s an taobh a-muigh. An taobh àrd ’s an taobh ìosal. An taobh thall
’s an taobh a-bhos.”
Bha an duine riaraichte agus air an ath mhadainn chaidh e don chaisteal. “Tha thu air tighinn,” thuirt an rìgh.
“Tha, ur Mhòrachd,” ars an duine. “Uill, dè an rud as pailte air an t-saoghal?”
“Chan eil sìon air an t-saoghal cho pailt ris na taobhan,” ars an duine. “O, tha mi an dùil gu bheil,” thuirt an rìgh.
“Chan eil, le ur cead,” ars an duine. “Air an lughad, tha co-dhiù dà thaobh air a h-uile rud. Cho pailt ’s a tha rud sam bith, tha a thaobhan nas
pailte.”
“Tha mi riaraichte,” ars an rìgh. “Ach bi an seo a-màireach, agus inns dhomh dè an rud as beartaiche air an t-saoghal.”
Dh’fhalbh an duine, agus dragh air. Nuair a chunnaic a nighean e, bha fios aice gun robh e ann an droch shunnd. Mhìnich an duine a’ chùis dhi.
“Carson nach do dh’inns sibh don rìgh nuair a bha sibh thall a-staigh aige?” thuirt an nighean.
“Dè dh’innsinn dha?” dh’fhaighnich a h-athair.
“Nach robh sìon air an t-saoghal cho beartach ris a’ mhuir,” fhreagair a nighean.
“A bheil thu fhèin a’ smaoineachadh,” ars esan, “gur i a’ mhuir as beartaiche?” “Nach eil fios agaibh gur i, athair,” ars ise. “Ainmichidh sibhse rud sam
bith air an talamh. Tha a’ mhuir fada nas motha na sin. Tha barrachd innte dhen a h-uile rud a th’ ann. Leis a sin, nach i as beartaiche air an t-saoghal?”
Bha an duine riaraichte agus air an ath mhadainn chaidh e don chaisteal. “Tha thu air tighinn,” thuirt an rìgh.
“Tha, ur Mhòrachd,” ars an duine.
“Uill, dè an rud as beartaiche air an t-saoghal?”
“Chan eil sìon air an t-saoghal cho beartach ris a’ mhuir,” ars an duine. Agus mhìnich e carson. Bha an rìgh riaraichte ach thuirt e an uair sin, “Thig air
ais an seo a-màireach agus mura h-inns thu dhomh gu dè as luaithe a th’ air an t-saoghal caillidh thu do cheann.”
Agus càite a bheil an searrach anns an stòiridh? A, uill, nochdaidh e an ath-sheachdain.
