Bu toigh leam spòrs a ghabhail an t-seachdain seo le bhith ag aithris sgeulachd thraidiseanta air a bheil “Morachan is Mionachan”. Bidh cuid eòlach air na
prìomh charactaran mar “Biorachan Mòr is Biorachan Beag” ach tha mise a’ dol a chleachdadh nan ainmean a th’ aca orra ann an Cataibh – Morachan is
Mionachan.
Chaidh Morachan is Mionachan a-mach don choillidh, a dh’iarraidh chnothan. Ach bha Mionachan ag ithe cus dhiubh is cha robh gu leòr ann do Mhorachan.
Chaidh Morachan a dh’iarraidh slat airson gabhail air Mionachan, airson stad a chur air.
Chaidh e far an robh slat. “Cà’il thu a’ dol?” dh’fhaighnich an t-slat. “Tha mi ag iarraidh slat,” arsa Morachan, “airson gabhail air Mionachan gus nach
ith e cus de na cnothan.”
“Uill, chan fhaigh thu mise,” ars’ an t-slat, “mura faigh thu tuagh a bhuaineas mi.” Chaidh e far an robh tuagh. “Cà’il thu a’ dol?” dh’fhaighnich an
tuagh. “Tha mi ag iarraidh tuagh,” arsa Morachan, “tuagh a bhuaineas slat, slat a ghabhas air Mionachan gus nach ith e cus de na cnothan.”
“Uill, chan fhaigh thu mise,” ars’ an tuagh, “mura faigh thu clach a bhleitheas mi.” Chaidh e far an robh clach. “Cà’il thu a’ dol?” dh’fhaighnich a’
chlach. “Tha mi ag iarraidh clach,” arsa Morachan, “clach a bhleitheas tuagh, tuagh a bhuaineas slat, slat a ghabhas air Mionachan gus nach ith e cus de na
cnothan.”
“Uill, chan fhaigh thu mise,” ars’ a’ chlach, “mura faigh thu uisge a fhliuchas mi.” Chaidh e far an robh uisge. “Cà’il thu a’ dol?” dh’fhaighnich an
t-uisge. “Tha mi ag iarraidh uisge,” arsa Morachan, “uisge a fhliuchas clach, clach a bhleitheas tuagh, tuagh a bhuaineas slat, slat a ghabhas air
Mionachan gus nach ith e cus de na cnothan.”
“Uill, chan fhaigh thu mise,” ars’ an t-uisge, “mura faigh thu fiadh a shnàmhas mi.” Chaidh e far an robh fiadh. “Cà’il thu a’ dol?” dh’fhaighnich am
fiadh. “Tha mi ag iarraidh fiadh,” arsa Morachan, “fiadh a shnàmhas uisge, uisge a fhliuchas clach, clach a bhleitheas tuagh, tuagh a bhuaineas slat, slat
a ghabhas air Mionachan gus nach ith e cus de na cnothan.”
“Uill, chan fhaigh thu mise,” ars’ am fiadh, “mura faigh thu gadhar a ruitheas mi.” Chaidh e far an robh gadhar. “Cà’il thu a’ dol?” dh’fhaighnich an
gadhar. “Tha mi ag iarraidh gadhar,” arsa Morachan, “gadhar a ruitheas fiadh, fiadh a shnàmhas uisge, uisge a fhliuchas clach, clach a bhleitheas tuagh,
tuagh a bhuaineas slat, slat a ghabhas air Mionachan gus nach ith e cus de na cnothan.”
“Uill, chan fhaigh thu mise,” ars’ an gadhar, “mura faigh thu ìm a shuathas mi air mo chasan.” Chaidh e far an robh ìm. “Cà’il thu a’ dol?” dh’fhaighnich
an t-ìm. “Tha mi ag iarraidh ìm,” arsa Morachan, “ìm chasan gadhair, gadhar a ruitheas fiadh, fiadh a shnàmhas uisge, uisge a fhliuchas clach, clach a
bhleitheas tuagh, tuagh a bhuaineas slat, slat a ghabhas air Mionachan gus nach ith e cus de na cnothan.”
“Uill, chan fhaigh thu mise,” ars’ an t-ìm, “mura faigh thu luch a sgròbas mi.” Chaidh e far an robh luch. “Cà’il thu a’ dol?” dh’fhaighnich an luch. “Tha
mi ag iarraidh luch,” arsa Morachan, “luch a sgròbas ìm, ìm chasan gadhair, gadhar a ruitheas fiadh, fiadh a shnàmhas uisge, uisge a fhliuchas clach, clach
a bhleitheas tuagh, tuagh a bhuaineas slat, slat a ghabhas air Mionachan gus nach ith e cus de na cnothan.”
Nise, tha an ùine air ruith orm agus chan urrainn dhomh mo sgeulachd a thoirt gu crìch an-dràsta. Cluinnidh sibh tuilleadh an ath-sheachdain.
