Bha na h-Albannaich is na h-Èireannaich a-riamh math air sgeulachdan innse, agus saoilidh mi gu bheil an sliochd air an aon dòigh. Nuair a bha mi a’
fuireach ann an Astràilia chuala mi mu fhear aca, air an robh Mìcheal mar ainm, a bha beò anns an naoidheamh linn deug. Bha e a’ fuireach ann am Bhictoria
gu tuath air a’ phrìomh bhaile, Melbourne. Mar a chuala mise eachdraidh, bhuineadh e do shliochd na h-Èireann, agus ’s iongantach mura h-eil sin ceart, oir
bha mòran de a leithid anns a’ cheàrnaidh sin aig an àm. Gu dearbh, ’s ann don sgìre sin a bhuineadh am fear a b’ ainmeile de shliochd na h-Èireann ann an
Astràilia – Ned Kelly.
Co-dhiù, bha Mìcheal math math air stòiridhean innse. Bha e na dhràibhear-coidse, a’ toirt a’ phuist eadar bailtean beaga. Dh’fhaodadh an obair a bhith
cunnartach, ge-tà, agus robairean a’ feitheamh riutha airson airgead a ghoid. Robairean mar Ned Kelly!
Uaireannan bhiodh luchd-siubhail nan suidhe ri taobh Mhìcheil far an robh e a’ cumail smachd air na h-eich le sriantan. Chòrdadh sin riutha, oir bhiodh
cothrom aca èisteachd ris na stòiridhean aige. Bha cliù aige mar an sgeulaiche a b’ fheàrr agus am breugaire a bu mhiosa ann am Bhictoria aig an àm. ’S
dòcha gu bheil an dà rud a’ dol còmhla gu nàdarrach!
Turas a bha seo, bha boireannach air ùr-nochdadh ann an Astràilia bhon t-seann dùthaich. Bha i às ceann a deas Shasainn is cha robh i cleachdte ri dòighean
Astràilia neo dòighean nan Ceilteach nas mò. Ach bha i air cluinntinn mu Mhìcheal. Shuidh i cuide ris gu h-àrd airson an dùthaich fhaicinn, ach thug i
rabhadh dha. “Às dèidh gun deach innse dhomh,” thuirt i, “gur sibhse am breugaire as miosa san dùthaich, chan eil mi a’ dol a chreidsinn facal a chanas
sibh rium.”
Rinn Mìcheal gàire. “Chì sinn,” thuirt e ris fhèin.
Chaidh iad greis ann an samchair, agus an uair sin thòisich Mìcheal air innse don bhoireannach mu John, cangarù a bhiodh a’ coinneachadh ris a’ choidse gach
trup air an rathad sin. “Tha mi air John a thrèanadh bho bha e òg”, thuirt e, “airson poca puist a thogail bhuam. Falbhaidh e don choille leis, cuiridh e
na litrichean is na parsailean a-mach air an talamh, cuiridh e ann an òrdugh iad, agus lìbhrigidh e iad do na diofar thaighean anns an sgìre.”
“Seadh, seadh,” thuirt am boireannach, nach robh a’ creidsinn facal dheth. “Tha sibh ag innse dhomh gu bheil comas leughaidh aig cangarù, gun cuir esan
litrichean ann an òrdugh, gun gnog e dorsan nan taighean is gun toir e na litrichean do na daoine.”
“O chan ann mar sin a tha e idir,” fhreagair Mìcheal. “Cha bhi John a’ gnogadh dhorsan. Bidh e dìreach a’ feadaireachd ris na daoine, is a’ fàgail an
litrichean air an stairsnich. Tha sin a’ sàbhaladh ùine is tha uiread aige ri dhèanamh.”
“Hut,” ars’ am boireannach Sasannach, “chan eil fìrinn sam bith anns a’ chùis.”
“O, uill, chì sibh,” thuirt Mìcheal, “’s ann aig an ath lùib anns an rathad a bhios John a’ coinneachadh rinn.”
Nuair a ràinig iad an lùb, dè bh’ ann am meadhan an rathaid ach cangarù mòr. Dh’èirich Mìcheal do chasan airson bruidhinn ris, ach cha do stad e a’
choidse. “Chan eil càil agam dhut an-diugh, John,” dh’èigh e, “faodaidh tu do chasan a thoirt leat.”
Leis a sin, thionndaidh an cangarù air a shàil agus phriob Mìcheal a shùil ris a’ bhoireannach. “Nach do dh’innis mi dhuibh?” thuirt e, agus cha bu bheag
a’ ghaire a bh’ air aodann!
