John son of big John, murderer (1)
Whoever sheds human blood, by humans shall their blood be shed. Do you
know that phrase? Whoever sheds human blood, by humans shall their
blood be shed. It’s from the Bible. Whoever sheds human blood, by
humans shall their blood be shed. It’s appears in the Old Testament,
Book of Genesis, Chapter IX, Verse 6.
Why am I starting with that? Well, I was reading an old account of a
murder. The account finished with that passage from the Bible. We’ll
see why, when my own account reaches its conclusion.
It happened in 1643 in the parish of Kirkhill (Wardlaw) near Beauly.
There was a landlord. There was a man called John son of big John who
was working for him. He was not an honest man.
John was stealing barley. A lad, Donald son of William, saw what
happened. He scolded John. John was fearful that the landlord would
hear about the matter. He decided to murder Donald. ‘I found a dead
seal on the shore,’ he said. ‘Nobody knows about it except my
brother-in-law, John Mackenzie. Why don’t you come with us? We’ll all
get our share of the seal.’
Donald didn’t appreciate the danger he was in. The two [of them] met
John Mackenzie near the shore. Without warning, John son of big John
produced a dirk. He stabbed the lad through his heart. John Mackenzie
initially didn’t understand what was happening.
John son of big John said to him, ‘You stab him, John. You’ll be just
as guilty as I am.’ Was John Mackenzie of the opinion that he had no
choice? I don’t know, but he stabbed the lad as well.
They carried Donald’s body to the shore. Nobody saw them. The tide was out.
They left the body on the shore. They were expecting that it would be swept
away by the tide. But what happened? I’ll tell you in the next Litir.
Iain mac 'an Mhòir, murtair (1)
Ge b’ e a dhòirteas fuil duine, le duine dòirtear fhuil-san.
A bheil sibh eòlach air an abairt sin? Whoever sheds human blood, by humans shall their blood be shed.
Tha e às a’ Bhìoball. Ge b’ e a dhòirteas fuil duine, le duine dòirtear
fhuil-san. Tha e a’ nochdadh anns an an t-Seann Tiomnadh, Leabhar Genesis
Caibideil IX, Rann 6.
Carson a tha mi a’ tòiseachadh le sin? Uill, bha mi a’ leughadh seann
chunntas de mhurt. Chrìochnaich an cunntas leis an earrainn sin às a’
Bhìoball. Chì sinn carson, nuair a thig an cunntas agam fhìn gu crìch.
Thachair e ann an sia ceud deug, ceathrad ʼs a trì (1643) ann am paraiste
Chnoc Mhoire faisg air a’ Mhanachainn. Bha uachdaran ann. Bha fear ann ris
an canadh iad Iain mac ʼan Mhòir a bha ag obair dha. Chan e duine onarach a
bha ann.
Bha Iain a’ goid an eòrna. Chunnaic gille, Dòmhnall mac Uilleim, na
thachair. Rinn e trod ri Iain. Bha an t-eagal air Iain gun cluinneadh an
t-uachdaran mun ghnothach. Chuir e roimhe Dòmhnall a mhurt. ‘Lorg mi ròn
marbh air a’ chladach,’ thuirt e. ‘Chan eil fios aig duine eile mu
dheidhinn, ach mo bhràthair-chèile, Iain MacCoinnich. Carson nach tig thu
còmhla rinn? Gheibh sinn uile ar cuid dhen ròn.’
Cha do thuig Dòmhnall an cunnart san robh e. Thachair an dithis ri Iain
MacCoinnich faisg air a’ chladach. Gun rabhadh, thug Iain mac ʼan Mhòir
biodag a-mach. Shàth e an gille tro a chridhe. Cha do thuig Iain
MacCoinnich an toiseach dè bha dol.
Thuirt Iain mac ʼan Mhòir ris, ‘Sàth thusa e, Iain. Bidh thu fhèin a cheart
cho ciontach ʼs a tha mise.’ An robh Iain MacCoinnich dhen bheachd nach
robh roghainn aige? Chan eil fhios a’m, ach shàth esan an gille cuideachd.
Ghiùlain iad corp Dhòmhnaill don chladach. Chan fhaca duine iad. Bha an làn
a-mach. Dh’fhàg iad an corp air a’ chladach. Bha iad an dùil gum biodh e
air a sguabadh air falbh leis an làn. Ach dè thachair? Innsidh mu dhuibh
anns an ath Litir.