The golden eagle
When I was young, I was on a hillwalk in Applecross with my father and
mother, when we found something amazing. We were on the track to Airigh
Drishaig, a good distance from the vehicular road.
We found a dead eagle lying on the ground, near the path. A golden
eagle that was big and beautiful. What caused its death? Well, it had
flown into power lines. Applecross got electricity a few years before
that, in 1955.
When I returned to school, I had to get up in front of the class. That
was to tell them what I did in my summer holidays. The other pupils
were transfixed by my account of the eagle.
A short time ago, I was visiting a man in Applecross. He moved to the
area about thirty years ago. I told him about the eagle I found long
ago. He jumped to his feet. ‘That’s amazing,’ he said. ‘Come next
door.’
We went into another room. My friend put the light on. In a corner
there was a glass case with a large golden eagle in it. It was
preserved by a taxidermist in England, and he certainly did a good job.
‘Do you know where I got the eagle?’ my friend asked.
‘No,’ I replied.
‘On the hill en route to Airigh Drishaig,’ he said. ‘Many years after
you found one there, I got this one, in almost the same place.’
‘What caused its death?’ I asked.
‘Don’t you know?’ said my friend. ‘It flew into the power lines. It was
going at speed. The taxidermist told me it broke its neck.’
‘Well,’ I said, ‘that’s amazing. Two eagles killed in the same way in
the same place, where the power lines come close to the walkers’ path.’
When people say there is no way to create and distribute electricity
without [doing] damage, I reckon they’re right.
An iolair-bhuidhe
Nuair a bha mi òg, bha mi air chuairt sa mhonadh air a’ Chomraich, còmhla
ri m’ athair ʼs mo mhàthair, nuair a lorg sinn rud iongantach. Bha sinn air
an t-slighe chun na h-Àirigh Dhrisich, pìos mòr air falbh bho rathad nan
carbadan.
Lorg sinn iolair mharbh na laighe air an talamh, faisg air a’ cheum.
Iolair-bhuidhe a bha mòr is brèagha. Dè thug bàs dhi? Uill, bha i air
itealaich a-steach gu uèirichean-dealain. Fhuair a’ Chomraich cumhachd an
dealain beagan bhliadhnaichean roimhe sin, ann an naoi ceud deug, caogad ʼs
a còig (1955).
Nuair a thill mi gu sgoil, bha agam ri èirigh air beulaibh a’ chlas. Bha
sin airson innse dhaibh dè rinn mi sna saor-làithean samhraidh agam. Bha na
sgoilearan eile beò-ghlacte leis mo chunntas mun iolair.
O chionn ghoirid, bha mi a’ cèilidh air fear air a’ Chomraich. Ghluais esan
don sgìre mu thrithead bliadhna air ais. Dh’inns mi dha mun iolair a lorg
mi o chionn fhada. Leum e gu a chasan. ‘Tha sin iongantach,’ thuirt e.
‘Thig an ath-dhoras.’
Chaidh sinn gu seòmar eile. Chuir mo charaid an solas air. Ann an oisean,
bha cèis ghlainne le iolair-bhuidhe mhòr innte. Chaidh a gleidheadh le taxidermist ann an Sasainn, agus abair gun do rinn e seoba math.
‘A bheil fios agad far an d’ fhuair mi an iolaire?’ dh’fhaighnich mo
charaid.
‘Chan eil,’ fhreagair mise.
‘Anns a’ mhonadh air an t-slighe don Àirigh Dhrisich,’ thuirt e. ‘Mòran
bhliadhnaichean as dèidh gun do lorg thu fhèin tè ann, fhuair mi an tè seo,
cha mhòr anns an aon àite.’
‘Dè thug bàs dhi?’ dh’fhaighnich mi.
‘Nach eil fhios agad?’ thuirt mo charaid. ‘Dh’itealaich i a-steach gu na
uèirichean-dealain. Bha i a’ dol aig astar. Dh’inns an taxidermist dhomh gun do bhris i a h-amhaich.’
‘Uill,’ arsa mise, ‘tha sin iongantach. Dà iolaire air am marbhadh anns an
aon dòigh anns an aon àite, far a bheil na uèirichean-dealain faisg air a’
cheum choiseachd.’
Nuair a chanas daoine nach eil dòigh ann airson dealain a chruthachadh is a
lìbhrigeadh gun chron, saoilidh mi gu bheil iad ceart.