The Raven’s Stone (1)
I want to tell you the old story
The Raven’s Stone.
In the fourteenth century, there was a young man, Fair John, living in
Balnacraig next to Loch Insh in Badenoch. He was a big, strong man.
One day, John was hunting in the forest. He saw a falcon pursuing a
heron. John went to where the two birds were. There was a woman on
horseback, and a ghillie attending to her. They were arguing with two
of the landlord’s foresters.
The woman saw John. ‘Come here,’ she asked of him. ‘I own the falcon.
These men are refusing to hand it over.’
‘The falcon killed the heron on my master’s land,’ said one of the
foresters. ‘According to the law, it belongs to her.’
‘The heron was on my aunt’s land on the far side of the River Spey when
the pursuit began,’ said the woman. ‘According to the law, my aunt owns
the two birds.’
‘Give her the falcon back,’ said John to the foresters.
‘Keep your nose out of the business,’ said one of them.
The matter went to fisticuffs. Fair John defeated the foresters. They
fled, and the woman turned to John. ‘Many thanks to you,’ she said.
‘Won’t you tell me your name?’
‘Fair John,’ he said.
‘I am Helen Mackintosh,’ said the woman. ‘I live with my aunt, the Lady
of Dunachton.’
‘Oh,’ said John. ‘I wish you didn’t belong to the landed classes. I’d
like to see you again.’
‘Alright,’ said Helen. ‘I take an excursion on horseback every day in
that meadow. Nobody will be with me except my retainer, Ruairidh. He is
loyal to me.’
‘But the river will be between us,’ said John.
‘Be quiet,’ replied Helen. ‘It’s easy to get across and back at the
ford.’
The pair farewelled each other. After a day or two, John went across the
River Spey at the ford, to meet with Helen. But how did they develop their
love between them? I’ll tell you next week.
Clach an Fhithich (1)
Tha mi airson an seann stòiridh Clach an Fhithich innse dhuibh..
Anns a’ cheathramh linn deug, bha fear òg, Iain Bàn, a’ fuireach ann am
Baile na Creige ri taobh Loch Innse ann am Bàideanach. ’S e fear mòr,
làidir a bha ann.
Latha a bha seo, bha Iain a’ sealg anns a’ choille. Chunnaic e seabhag an
tòir air corra-ghritheach. Mharbh an t-seabhag a’ chorra-ghritheach. Chaidh
Iain gu far an robh an dà eun. Bha boireannach air muin eich, agus gille ga
frithealadh. Bha iad ag argamaid le dithis fhorsairean aig an uachdaran.
Chunnaic am boireannach Iain. ‘Trobhad an seo,’ ghuidh i air. ‘’S ann
leamsa a tha an t-seabhag. Tha na fir seo a’ diùltadh a toirt seachad.’
‘Mharbh an t-seabhag corra-ghritheach air fearann mo mhaighstir,’ thuirt
fear de na forsairean. ‘A rèir an lagh, ’s ann leis-san a tha i.’
‘Bha a’ chorra-ghritheach air fearann m’ antaidh air taobh thall Uisge Spè
nuair a thòisich an ruaig,’ ars am boireannach. ‘A rèir an lagh, ’s ann le
m’ antaidh a tha an dà eun.’
‘Thoiribh an t-seabhag air ais dhi,’ thuirt Iain ris na forsairean.
‘Cùm do shròn a-mach às a’ ghnothach,’ thuirt fear dhiubh.
Chaidh a’ chùis gu sabaid-dhòrn. Rinn Iain Bàn an gnothach air na
forsairean. Theich iad, agus thionndaidh am boireannach gu Iain. ‘Taing
mhòr dhut,’ ars ise. ‘Nach inns thu dhomh d’ ainm?’
‘Iain Bàn,’ fhreagair e.
‘Is mise Eilidh Nic an Tòisich,’ thuirt am boireannach. ‘Tha mi a’ fuireach
aig m’ antaidh, Bean-uasal Dhùn Neachdain.’
‘O,’ arsa Iain. ‘B’ fheàrr leam nach buineadh tu do na h-uaislean. Bu toigh
leam d’ fhaicinn a-rithist.’
‘Ceart gu leòr,’ ars Eilidh. ‘Bidh mi a’ gabhail cuairt air muin eich gach
latha air a’ chluain ud. Cha bhi còmhla rium ach an gille frithealaidh
agam, Ruairidh. Tha esan dìleas dhomh.’
‘Ach bidh an abhainn eadarainn,’ ars Iain.
‘Ist,’ fhreagair Eilidh. ‘Tha e furasta faighinn a-null ’s a-nall aig an
àth.’
Leig an dithis soraidh le chèile. An ceann latha no dhà, chaidh Iain
tarsainn Uisge Spè aig an àth, airson coinneachadh ri Eilidh. Ach ciamar a
leasaich iad an gaol eatarra? Innsidh mi dhuibh an-ath-sheachdain.