Bha mi ag innse dhuibh an stòiridh An Gille agus an Gobha. Bha ceann na bana-phrionnsa tromach air shearrach. Bha Iain, an gobha, air gealltainn
don Rìgh gun cuireadh e ceart i.
Gheàrr e a ceann dhith, mar a rinn an gille don bhoireannach ann an ceàrdach Iain fada roimhe sin. Chuir e an ceann don teine agus shèid e am balg-sèididh.
An ceann greis cha robh air fhàgail dhen cheann ach luaithre. Rinn Iain smugaid, agus rinn e taois dhen luaithre. Chuir e an taois air amhaich na h-ìghne
ach cha do rinn sin feum sam bith. Cha do dh’fhàs a ceann às ùr.
Bha an t-eagal mòr air Iain. Bha na freiceadain a’ feitheamh taobh a-muigh an dorais. Dh’fheuch e a-rithist e. Cha do dh’obraich e.
An uair sin, fhuair e sgleog air a chluais. An sin, na sheasamh air a chùlaibh, bha am fear òg, le èideadh uaine air. “Nach do dh’inns mi dhut,” thuirt e,
“gun a bhith a’ dèanamh an rud a rinn mise. Suidh an sin. Agus na gluais corrag.”
Rinn am fear òg taois dhen luaithre agus chuir e air amhaich na bana-phrionnsa i. Nochd solas uaine anns an taois agus dh’èirich ceann air amhaich na
h-ìghne. Dh’fhosgail i a sùilean agus rinn i gàire. “Tiugainn, a ghràidh,” thuirt am fear òg rithe. Mus do dh’fhalbh iad, thug am fear òg
seachd buinn òir don ghobha. “Cuimhnich,” thuirt e, “na dèan a-rithist e!”
Bha Iain air còig buinn òir a shàbhaladh bhon chiad turas a thachair e ris a’ ghille. Mar sin, bha a-nise dusan bonn òir aige. Ach chuimhnich e a sheann
bhean, a bha marbh fon ghual anns a’ cheàrdaich aige. Bha e fhathast fo iomagain mu dheidhinn sin.
An uair sin, bha gnog air an doras. Bha cuideigin ag iarraidh a-steach. Dh’fhosgail e an doras. Cò bh’ ann ach Magaidh a bhean, agus i beò. Ghabh e uiread
de dh’iongnadh ’s gun do chuir e a ghàirdeanan timcheall oirre.
“Dè tha thu ris?” thuirt i.
“Tha mi ag iarraidh pòg,” ars esan.
“Pòg?” ars ise. “Cha d’ fhuair mi pòg bhuat bho chionn bhliadhnaichean.”
“Uill, bheir mi pòg dhut an-dràsta,” thuirt Iain. “Gheibh thu pògan bhuam mar nach d’ fhuair riamh.”
“Nach ist thu!” thuirt i. “Sguir dhen dol a-mach agad. Nise, tha fear a’ tighinn sìos an rathad, air muin eich. ’S dòcha gum faigh sinn beagan airgid
airson biadh a cheannach.”
“Airgead?” thuirt Iain. “Airgead? Mas e airgead a tha thu ag iarraidh, ’s e mi fhìn an duine.” Chuir e a làmh na phòcaid. Thug e a-mach dusan bonn òir.
“Càite an d’ fhuair thu sin, a bhumaileir leisg?” dh’fhaighnich a’ bhean. “Is cinnteach nach ann tro chosnadh onarach.”
“Na bodraig le sin,” ars an gobha. “’S ann dhuts’ a tha e. Agus gheibh thu tuilleadh nuair a ruigeas am fear-eich sinn.” Bha fios aig an
Iain gur e teachdaire bhon Rìgh a bh’ anns an fhear-eich. Bha duais aige do dh’Iain airson ceann na bana-phrionnsa a thionndadh air a h-amhaich.
Agus bhon latha sin a-mach gus an do leig e suas an deò, cha tuirt Iain facal feirg a-rithist don bhean aige. Bha e coma mu a droch nàdar agus mun t-snìomh
a bh’ aice na h-amhaich. Agus thug e pòg dhi a h-uile oidhche mus deach e a laighe.
