Bha mi ag innse dhuibh mar a fhuair Coinneach Odhar an dà-shealladh. Tha stòiridh eile ann a tha car coltach. Fhuair màthair Choinnich clach bheag dhubh
bho thaibhs na bana-phrionnsa Lochlannaich. Cha robh Coinneach air a bhreith aig an àm. Thuirt an taibhs rithe, “Thoir a’ chlach seo don ghille a bhios
agad fhathast, nuair a tha e seachd bliadhna a dh’aois.”
Air an t-seachdamh co-latha-breith aig Coinneach, thug a mhàthair a’ chlach dha. Agus cho luath ’s a thog Coinneach a’ chlach, chunnaic e sealladh.
Tha stòiridh eile à Leòdhas ag innse mar a lorg Coinneach a’ chlach ann an nead fithich. Seo mar a tha a leithid ag obair, a rèir beul-aithris. Ma lorgas
sibh nead fithich, thoiribh na h-uighean dhachaigh. Bruichibh iad agus, nuair a tha iad fionnar a-rithist, thoiribh air ais iad don nead. Feuchaidh a’
chearc-fhithich rin gur.
Leis nach eil càil a’ tachairt, bidh a’ chearc-fhithich a’ falbh, feuch Clach na Buaidh a lorg. Nuair a lorgas i Clach na Buaidh, cuiridh i anns an nead i
– airson taic a thoirt do na h-uighean tighinn gu ìre. An ath thuras a dh’fhalbhas a’ chearc-fhithich bhon nead, goidibh a’ chlach. Leis a’ chloich, bidh
sibh soirbheachail ann an cogadh. Agus bheir i an dà-shealladh dhuibh. ’S e sin an rud a rinn Coinneach Odhar.
Tha stòiridh eile ann mun dòigh san d’ fhuair Coinneach a chomasan. Bha e air gluasad gu timcheall Loch Ùsaidh, faisg air Brathann. Bha e ag obair air
tuathanas mar sgalag. Cha robh e fhèin is bean an tuathanaich a’ faighinn air adhart. Chuir i roimhpe a mharbhadh.
Latha a bha seo, bha Coinneach ag obair air a’ pholl-mhònach. Bha am poll ro fhad’ air falbh bhon taigh airson a dhol dhachaigh gu dinnear. Mar sin, chuir
bean an tuathanaich biadh a-mach thuige. Agus chuir i puinnsean ann.
Bha am biadh fada gun Coinneach a ruigsinn. Bha Coinneach air a bhith ag obair gu cruaidh agus ghabh e fois. Thuit e na chadal. Ach dhùisg
e gu h-obann, oir bha e a’ faireachdainn rudeigin fuar air a bhroilleach. Dè bh’ ann ach clach bheag gheal le toll troimhpe.
Thug Coinneach sùil tron toll agus chunnaic e sealladh. Anns an t-sealladh bha bean an tuathanaich a’ cur puinnsean anns a’ bhiadh aige. Airson tomhas
co-dhiù bha fìrinn sam bith anns an t-sealladh, thug e a dhinnear don chù aige. Fhuair an cù bàs uabhasach, agus thuig Coinneach – leis a’ chloich – gun
robh an dà-shealladh aige.
Tha stòiridh eile ann, car coltach. Bha Coinneach pòsta agus bha a bhean a’ toirt biadh a-mach dha, agus e a’ buain na mònach fada bhon taigh. Fhad ’s a
bha e a’ feitheamh rithe, thuit e na chadal. Dhùisg e, agus e a’ faireachdainn rudeigin air choreigin cruaidh fo a cheann. ’S e clach a bh’ ann, le toll innte.
Thug Coinneach sùil tron chloich agus chunnaic e gun robh biadh puinnseanta aig a bhean dha, ged nach i a chuir am puinnsean ann. Ach nuair a choimhead e
tron toll, chaill e a fhradharc anns an t-sùil sin. Agus bho sin a-mach bha e cam. Bha an dà-shealladh aige. Ach bha a’ chiad shealladh aige dìreach ann an
aon sùil.
