Tha mi a’ dol a chur crìoch air an stòiridh An Rìgh agus an Searrach. Bha an searrach aig an tuathanach air a dhol dhachaigh don chaisteal le
gearran an rìgh. Cha robh an rìgh deònach an searrach a thoirt air ais don tuathanach.
Latha a bha seo, bha an rìgh a-muigh a’ sealg. Chaidh an tuathanach don chaisteal a bhruidhinn ri bean an rìgh. Mhìnich e dhi mar a bha cùisean.
“Nist,” thuirt i, “thig tràth sa mhadainn agus thoir leat bucaid de shalann. Tòisich air salann a chur anns a’ phàirc. Thig an rìgh a-mach a choimhead
feuch gu dè tha thu a’ dèanamh. Can ris gu bheil thu a’ crathadh salainn. Faighnichidh e dhiot a bheil thu an dùil gum fàs an salann. Can ris gu bheil e a cheart cho coltach gum fàs salann anns an talamh ’s a tha e gum bi searrach aig gearran. Agus cha chan mi an còrr.”
Rinn an tuathanach mar a thuirt bean an rìgh. Bha bucaid aige de shalann. Bha e a’ crathadh an t-salainn air an talamh.
“Dè tha thu a’ dèanamh an sin?” dh’fhaighnich an rìgh.
“Nach eil mi,” ars esan, “a’ crathadh salainn?”
“Agus a bheil thu a’ smaoineachadh gum fàs an salann?” thuirt an rìgh.
“Chan eil mi cinnteach gum fàs,” ars an duine. “Ach tha e cho coltach gum fàsadh salann anns an talamh ’s a tha e gum bi searrach aig gearran.”
“Tha sin fìor,” dh’aidich an rìgh. Ach cha robh e deònach an searrach a thoirt seachad. ’S e searrach air leth math a bh’ ann. Chaidh an rìgh a-steach.
“Thug thusa comhairle don tuathanach, nach tug,” thuirt e ri a bhean. Dh’aidich i gun tug.
“Tha mi cinnteach,” ars esan, “gu bheil cuimhne agad air na cùmhnantan air ar pòsadh.”
“Tha cuimhne agam orra,” fhreagair a bhean.
“Uill,” ars esan, “faodaidh tu dèanamh deiseil airson an caisteal fhàgail.”
“Tha sin math gu leòr,” ars ise, “ach bidh cuimhne agad fhèin air a’ chùmhnant eile – gum faodainn trì eallaich a thoirt leam a-mach às a’ chaisteal.”
“Ceart gu leòr,” thuirt an rìgh. “B’ e sin an cùmhnant.” Leis a sin, lìon a bhean ciste le òr is airgead is seudan. Chuir i a’ chiste taobh a-muigh a’
chaisteil agus thill i a-steach. Thog i a’ chreathall anns an robh an gille aca. B’ e sin an dàrna eallach a bha cead aice a thoirt a-mach às a’ chaisteal.
Bha an rìgh a’ coimhead gu math mì-thoilichte. Bha e a’ meòrachadh air cho gòrach ’s a bha e nuair a rinn e cùmhnantan a’ phòsaidh. Ach cha robh a bhean
deiseil. Bha an treas eallach aice fhathast. Agus seo na rinn i. Dh’fhàg i a’ chreathall taobh a-muigh a’ chaisteil. Thill i a-steach agus rug i air làmh
an rìgh fhèin. Thug i a-mach air an doras e.
Bha i air trì eallaich a thoirt a-mach às a’ chaisteal. Ach cha robh duine na bhroinn. Dh’fhaodadh duine sam bith an caisteal a ghabhail thairis. Mar sin,
thuirt an rìgh, “Tillidh thusa a-steach don chaisteal agus thèid mi fhìn a-steach cuideachd. Giùlainidh mi a-steach na h-eallaich a thug thu a-mach.”
Agus sin mar a dh’èirich e don nighinn seòlta a bh’ aig an t-seann duine. Bha i fhèin agus an rìgh sona gu leòr. Agus tha mi an dùil gun d’ fhuair an
tuathanach a shearrach air ais.
