Thòisich mi an t-seachdain sa chaidh air an sgeulachd “Na Trì Coin Uaine”. Tha mi a’ leantainn le sin an-diugh. Tha mi an dòchas gum mothaich sibh
cho tric ’s a tha an aireamh a trì – agus cuideachd a naoi (a thrì uiread de thrì) a’ nochdadh anns an stòiridh – mar a tha gu cumanta ann an seann
stòiridhean Gàidhlig.
Thill am prionnsa agus na trì coin, Fios, Luaths agus Trom, don bheinn-sheilg. Shuidh am prionnsa air cnoc. Bha fios aig Fios far an robh na fèidh.
Rug Luaths orra. Agus thug Trom dhachaigh iad.
Thuirt piuthar a’ phrionnsa ri a bràthair, “Tha mi gad chur fo gheasaibh agus fo chroisean agus naoi buaraichean mhnathan-sìth siubhlach,
seachranach mura tèid thu trì uairean às dèidh a chèile don uaimh agus trì glaodhan a thoirt aig an doras.”
Chaidh am prionnsa agus na coin don uaimh am feasgar sin. Thug am prionnsa na trì glaodhan. Thàinig na famhairean a-mach. Mharbh Fios agus Trom
fear de na famhairean.
An ath mhadainn chaidh am prionnsa agus na coin don bheinn-sheilg. Shuidh am prionnsa air cnoc. Bha fios aig Fios far an robh na fèidh. Rug Luaths
orra. Agus thug Trom dhachaigh iad. Air an oidhche sin thill iad don uaimh. Thug am prionnsa trì glaodhan aig an doras. Thàinig na famhairean
a-mach. Mharbh na coin fear eile de na famhairean.
An ath mhadainn a-rithist, chaidh am prionnsa agus na coin don bheinn-sheilg. Shuidh am prionnsa air cnoc. Bha fios aig Fios far an robh na fèidh.
Rug Luaths orra. Agus thug Trom dhachaigh iad. Air an oidhche sin thill iad don uaimh a-rithist. Ghlaodh am prionnsa trì uairean aig an doras.
Thàinig an t-aon fhamhair a bh’ air fhàgail beò a-mach, agus piuthar a’ phrionnsa. Mharbh na coin am famhair agus theich a’ phiuthar dhachaigh.
Chaidh am prionnsa agus na coin a-steach don uaimh agus fhuair iad òr is airgead gu leòr.
Nuair a chaidh am prionnsa dhachaigh bha a phiuthar a’ feitheamh ris le deoch phuinnsein. “Siuthad, a ghaoil,” ars ise, “agus òl an deoch mhath
seo. Is cinnteach gu bheil thu sgìth às dèidh crìoch a chur air na famhairean.”
Dh’òl e an deoch agus thuit e marbh. Thòisich na coin car tacain air caoineadh agus air donnalaich. An uair sin, dh’fhalbh iad. Ràinig iad tobar.
Bha dithis aig an tobar. Bha fear a’ lìonadh soitheach le uisge. Bha am fear eile ag amharc gu dùrachdach air.
“Dè,” arsa Fios, “a tha sibh a’ dèanamh?”
“O,” fhreagair am fear a bha a’ lìonadh an t-soithich, “’s e tobar leigheis a tha seo agus tha mi a’ toirt deur dhen uisge don duine seo.”
“B’ fheàrr leam,” arsa Fios, “gun toireadh tu deur dheth dhòmhsa.”
Fhuair e deur dhen uisge agus thill na coin do thaigh a’ phrionnsa. Dhòirt iad an t-uisge air a’ phrionnsa agus dh’èirich e gu slàn, fallain.
“A-nis,” arsa Fios, “tha mi fhìn agus an dà chù eile a’ falbh.”
“O, gu dearbh, chan fhalbh sibh,” ars am prionnsa. “Is mòr am feum a th’ agam oirbh.” “Ge-tà, feumaidh sinn falbh,” thuirt Fios, agus a-mach ghabh iad. Às an dèidh ghabh am prionnsa. Ach, ann am priobadh na sùla, bha na coin às an t-sealladh. Bha am prionnsa a’ coimhead air an son fad seachdain. Ach cha d’ fhuair e lorg orra. Agus an ath sheachdain chì sinn mar a tha an seann stòiridh seo a’ tighinn gu crìch.
