Bha sinn ann am Bràigh Mhàrr an t-seachdain sa chaidh. Bha aona bhò aig a’ Bhanntrach NicLeòid. Bha i a dol ga call. Bha an t-uachdaran ag iarraidh na bà.
Bha sin airson an torc mòr a bhiathadh. Ach mharbh mac na banntraich, Sanndaidh, an torc. Fhuair Sanndaidh binn bàis.
Chuala a’ Bhanntrach NicLeòid gu robh an rìgh gu bhith ann an ath-là. Dh’fhàg i an taigh aice. Bha i ag iarraidh coinneachadh ris an rìgh air an rathad.
Bha i ag iarraidh taic bhon rìgh. Chaidh i suas an gleann. Chuir i seachad an oidhche ann. Thàinig a’ mhadainn. Cha robh an rìgh ann. Bha i fuar. Feasgar,
thàinig an rìgh. Dh’iarr a’ bhanntrach air an rìgh am mac aice a shàbhaladh.
Dh’iarr an rìgh air a’ bhanntraich dhol còmhla ris gu Caisteal Ceann na Drochaid. Nuair a bha e anns a’ chaisteal, bhruidhinn an rìgh ris an uachdaran.
Thug an rìgh cothrom do Shanndaidh. Chuir iad a mhàthair air leac air taobh thall Uisge Chluainidh. Bha Sanndaidh na sheasamh air drochaid-thogalach a’
chaisteil. Chaidh fàd mònach a chur air ceann a mhàthar. Dh’iarr an rìgh air Sanndaidh am fàd a bhualadh le saighead.
Bha an t-eagal air a’ ghille. Dh’iarr e am bogha aige fhèin fhaighinn. Dh’iarr e cuideachd an dà shaigheid aige. Bha iad sin aige nuair a chaidh a chur an
grèim.
Air taobh thall Uisge Chluainidh, bha màthair a’ ghille. Bha i na seasamh le fàd mònach air a ceann. Dh’amais Sanndaidh gu cùramach. Leig e sreang a’
bhogha. Bhuail an t-saighead anns an fhàd. Thuit am fàd far ceann a mhàthar. Bha a h-uile duine toilichte.
Dh’iarr an rìgh air Sanndaidh tighinn air a bheulaibh. “Is math a rinn thu, ’ille,” thuirt e, “ach carson a dh’iarr thu dà shaigheid?”
“Nan robh mi air fàilneachadh leis a’ chiad tè,” fhreagair an gille, “agus nan robh mi air mo mhàthair a mharbhadh, bha mi air an dàrna tè a chur annaibh
fhèin.” Bha an t-uabhas air an t-sluagh. Ach rinn an rìgh gàire mhòr. Leig e an gille ma sgaoil. Thill Sanndaidh agus a mhàthair don taigh aca. Dh’fhuirich
iad ann an sin airson a’ chòrr dhem beatha.
