Tha mi a’ dol a chur crìoch air an stòiridh thraidiseanta Am Fear a Fhuair na Trì Comhairlean. B’ e a’ chiad chomhairle – gabh an rathad fada glan, seach an rathad goirid salach. B’ e an dàrna comhairle – gun a bhith a’ cur seachad oidhche ann an taigh far an robh seann duine agus bean òg. B’ e an treas comhairle
gun a bhith a’ dèanamh dad air feasgar no oidhche gun a bhith a’ meòrachadh air, eagal ’s nach gabh thu aithreachas air a shon air madainn an
làrna-mhàireach.
Lean ar caraid air, air a shlighe dhachaigh. Ràinig e an taigh. Bha an oidhche ann, agus bha a h-uile càil dubh dorch. Bha e air a bhith air falbh fad ùine
mhòr. Anns an ùine sin, thàinig atharrachadh mòr air gnothaichean aig an taigh.
Chaidh e a-steach don taigh anns an dorchadas. Chunnaic e fear na shìneadh air an leabaidh. Shaoil e gur e fear a bh’ ann a bh’ air a bhith a’ fuireach
cuide ri a bhean fhad ’s a bha e air falbh. Chaidh e a lorg sgian no tuagh no claidheamh airson an duine a mharbhadh.
Ach smaoinich e air an treas comhairle a fhuair e bhon fhear-fhastaidh – gun dad a dhèanamh air feasgar no oidhche gun a bhith a’ meòrachadh air, eagal ’s
nach gabhadh e aithreachas air a shon air madainn an làrna-mhàireach. Bha e air an còrr dhen tuarastal aige a chosg air a’ chomhairle, agus shaoil e gur e
deagh chomhairle a bh’ innte air sgàth sin.
Thill e a dh’ionnsaigh na leapa, gun armachd na làimh, airson ’s gum faigheadh e a-mach le cinnt cò am fear a bh’ ann. Agus cò lorg e san
leabaidh ach a mhac fhèin. Bha e air fàs cho mòr ’s nach robh e air aithneachadh.
Thàinig a bhean agus chuir iad fàilte air a chèile. Dh’fhaighnich a bhean dheth gu dè bha e air a thoirt dhachaigh mar thuarastal. Oir b’ e sin an
t-adhbhar a dh’fhàg e an taigh anns a’ chiad àite.
‘Uill,’ ars esan, ‘fhuair mi tuarastal, ceart gu leòr.’
‘Agus?’ dh’fhaighnich ise. ‘Càite a bheil e?’
‘Uill,’ ars esan, ‘’s ann mar seo a tha e. Chosg mi e air trì comhairlean. Ach ’s e comhairlean riatanach a bh’ annta.’ Agus mhìnich e dhi mar a thachair
dha air a rathad dhachaigh. Feumaidh nach robh i fhèin uabhasach toilichte, ge-tà, oir cha robh e air a thuarastal a thoirt dhachaigh leis.
‘Agus dh’inns e rudeigin eile dhomh,’ thuirt an duine. Thug e an lof arain do a bhean. ‘Seo lof arain,’ thuirt e. ‘Am fear a dh’fhastaich mi, thuirt e gum
biodh tusa a’ feitheamh ris an aran seo.’
Chaidh i a-null a dh’ionnsaigh a’ bhùird
. Thog i sgian mhòr. Agus gheàrr i an t-aran ann an dà leth. Nuair a dh’fhosgail i an lof, ’s ann a thuit airgead a-mach às – a h-uile sgillinn a bha an
duine aice air cosnadh fhad ’s a bha e air falbh. Bha am fear eile air a chur a-steach don lof.
Leis gun robh an duine cho dìleas ’s gun tug e feairt air trì comhairlean an fhir eile, bha e air a dhachaigh a ruigsinn slàn sàbhailte.
Agus sin agaibh an naidheachd air an Fhear a Fhuair na Trì Comhairlean.
